Godz 17, słońce jeszcze świeci

Wtorek, 4 września 2007 · dodano: 04.09.2007 | Komentarze 4

Godz 17, słońce jeszcze świeci dość wysoko, wiec długo się nie zastanawiam, wskakuję na rower. Celem dzisiejszej jazdy jest Viborg. Nie muszę na drodze konkurować z samochodami, bo do miasta oddalonego 25 km od miejscowości z której wyruszam prowadzi bezpieczna i dobrze oznakowana droga rowerowa. Kilkanaście lat temu zlikwidowano linię kolejową, a na jej miejsce zbudowano rowerową ścieżkę. Obok niej pola, łąki i lasy.



W Viborgu koronowano kiedyś królów duńskich. Tu skierowałem się do centrum, gdzie można zwiedzić stare miasto i katedrę. Jest to chyba najbardziej charakterystyczna budowla w tym mieście. Liczy prawie 900 lat. Pokręciłem się tu trochę i pojechałem dalej. Było już późno, sklepy w większości pozamykane. Zerkałem co chwila na zegarek i z minuty na minutę coraz bardziej uzmysławiałem sobie, ze nowa lampa przy rowerze przyda mi się.



Od tego momentu zaczyna się mój powrót. Wyjeżdżam z Viborga i jadę w kierunku Holstebro. Tu już niestety nie jest tak dobrze jak na początku wycieczki. Jednak jest pobocze i mogę jechać bez obawy że stanę się zawalidrogą. Co chwila wpadam na chmary muszek... Jak mogłem nie zabrać okularów?! Na rezultat tego błędu nie trzeba było długo czekać. Jedna z muszek wpada do mojego oka. Sama ginie, ale przedtem jak kamikadze robi spustoszenie pod powieką. Zdążyłem wymienić wszystkie znane przekleństwa po polsku i duńsku. (Tych ostatnich nie za wiele, bo ich po prostu ten język nie posiada w takiej ilości jak). Na siebie też jestem zły. Jedyny obiekt godny uwagi podczas drogi powrotnej to stojący po jej lewej stronie kamień oznaczający dokładnie środek Jutlandii. W przewodniku Pascala jest napisane, ze wokół niego jest mnóstwo niedopałków. Nic podobnego, jest czyściutko.



Dojeżdżam do Mønsted. Wiem, że jest tu ciekawa rzecz do obejrzenia. Stare kopalnie wapienia z podziemnymi korytarzami o długości około 35 km to jednak temat na inna wycieczkę. Jeszcze je kiedyś odwiedzę. Robi się ciemno, włączam oświetlenie. Dalsza droga wiedzie do Grønhoj. W towarzystwie aut jadę do domu, gdzie czeka na mnie pies. Gdy przyjeżdżam, witam się z nim, wyjmuję piwo z lodówki, robię kilka łyków i czuję się znacznie lepiej. Wycieczka zakończona.